İç dünyamda sürekli yaşadığım bu huzursuzluk, bu özlem..Artık kendimle çelişemiyorum bile. Bütün eksilerini bilmeme, artılarına yanıt verememe rağmen, bazılarının alışkanlık demesine rağmen öyle olmadığına inandığım bir inatla onu istiyorum. Yanımda olsun istiyorum. Hayatımda onunla sadece onunla paylaşmak istediğim o kadar çok şey varmış ki.. Başıma gelen en önemsiz şeyde o da bunu bilsin istiyorum. O da bunu hissetsin, o da beni özlesin, o da benim gibi dayanamasın istiyorum.
Bu kadar kötü olacağımı ben bile bilmiyordum. Zamanla geçer sanıyordum ama bir yandan da zamanın geçirmesine izin vermemek için elimden geleni de yapıyorum. Hala bir parçası benimle yaşasın, bir parçam onunla yaşasın diye kendi çapımda didinip duruyorum. Peki neyime yarıyor bu bana acı çektirmek dışında? Bu yaşanan acının ondan bana kalan son parça olduğunu bilmem dışında?
Biliyorum geçmişlerimiz çok farklıydı. Evet, yetiştirilme biçimimiz de. Sevdiğimiz müzikler, filmler, sporlar -ben zaten hiçbirini sevmediğimden- hepsi farklıydı. Ama daha derin bir seviyede, içten içe aynıydık. Kafamız aynı şekilde çalışıyordu. İkimiz de birbirimiz için olduğumuzdan fazlası olabileceğimizi görerek daha fazlasını istiyorduk. Hiç bir sorumluluk altında olmadığımızda ve hayatın gerçekleri yüzümüze yüzümüze vurmadığında çok mutluyduk. Bizden uyumlusu, bizden mutlusu yoktu. Peki ne oldu? Baştan beri bilinenin aksine gelişen hiç bir şey..
Anlamıyorum.. Beni "deli, mahallenin delisi" diye çağıran bir insanın, ne kadar deli ve paranoyak olabileceğimi bilen insanın, buluştuğumuzda yanlışlıkla bile olsa beni öpmediğinde ruh halimin yerle bir olduğunu bilen bir insanın bana bunları nasıl yaşattığını anlamıyorum. Bir yandan böyle olması gerektiğini biliyorum, başka herhangi türlüsü geleceğimiz açısından imkansız gözükse de -olsa da- anlamıyorum.
Her şey bıraktığımız yerden devam etsin istiyorum. Bu ayrı geçirdiğimiz ve fazlasıyla her şeyi incik cincik düşünmeye zaman bulduğumuz bu arayı unutmak ve kaldığımız yerden devam etmek istiyorum. Ya da daha iyisi bunları yaşadıktan sonra daha güçlü, daha bağlı olarak devam etmek istiyorum. Bir şeylerin değişmesini istiyorum ama hiç bir şeyin değişmesini istemiyorum. Eğlenceden, takılmaktan fazlasını istiyorum ama kağıt üstünde ya da ailesi yanında değil, kalbinde daha fazla yer tutmak istiyorum. Bu kadar kolay olmuş olmamasını istiyorum. Bana geri dönsün istiyorum. Görmek istiyorum ama sevgilim olmayarak görmektense görmemek istiyorum. Her şey olacağına varır diyebilmek istiyorum. Ama varacak olan şeyler onun yanında olmamı sağlıyor olsun istiyorum.
Geleceği onsuz düşüneceğime hiç düşünmüyorum. 32 gün sonra benim 2-3 ay önceden planladığım doğum gününü bensiz kutlayacağını düşünmek bile istemiyorum. Mümkün olduğunca gerilere atmaya çalışıyorum başa nasıl çıkacağımı bilmediğim, aklımın ucuna bile geldiğinde kalbimin kırılışını duyabildiğim şeyleri.
Kalbim kırık oturuyorum bir başıma karanlıkta. Aklımda sadece sen..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder